* * *

 

drobinki Zanieczyszczonych
słów
zamieniły się
w Toksyczny deszcz

 

nie zdołam ich Pożegnać
ani im Zaradzić

 

pozostaje Utrzymać się
w bambusowym fotelu i Pić
źródlaną wodę

 

by Zabić
Gorzkie odczucie
na wargach

 

 

* * *

 

zobacz
jak szybko po skoszeniu
Odrasta trawa

 

nie sprostam
by się zazielenić
i Wyrosnąć na nowo

 

mogę tylko zazdrościć
roślinom
i spróbować się
Odnowić

 

 

* * *

 

w Dużym domach
można się
Schować

 

przed słowami
co Uwierają jak
za ciasne buty
a nie sposób ich
Rozdeptać ani
Wyrzucić na śmietnik

 

w takich domach
noc za mocno
Podszeptuje
brutalnie Zdzierając
ludzką maskę

 

tam mysz Kumplem
od kieliszka
w obawie by się
kiedyś nie Sklonowała

 

i okna wysoko
a tam za nimi
przestrzeń Bez chodników
i świadomość że
skrzydła mają Tylko
ptaki

 

 

Wagary

mój prywatny
Skrawek ziemi
jest odcięty od przeciągów
i Słów

 

tu tylko
biały motyl Szuka
swojego miejsca
na Rozedrganych
cieniach

 

wiatr
Wślizguje się pod
sukienkę
muskając ciało
i Poszeptuje mi do ucha

 

a ja Wpatrzona
w chmurę nad głową
powoli Przymykam
oczy

 

na czas
Moich wagarów

 

od Natłoku
słów

 

 

 

* * *

 

kobiety Rodzą dzieci
i krzyczą z bólu
potem trzymając
niemowlę uśmiechają się
Szczęśliwe

 

mijają lata
ich krzyk Wraca
w Żałosnym skowycie
schowanym pod skórą

 

próbują Nadać słowom
ciepłe odcienie
i zrozumieć
Oddalające się plecy
już dorosłego
Dziecka

wybaczają

 

 

 

Takie bardziej obszerne niebo

 

coraz bardziej

nerwowo Przemierza

śliski parkiet

taki odgłos wydają przecież tylko

kobiety na wysokich Szpilkach

 

zamiast w nocy spać Trąca

nosem o wystająca dłoń spod

kołdry tak długo jak budzik

który rano się Rozdzwoni

 

budzikiem można rzucić o

ścianę a tu trzeba wstać Przytulić

wyjść w mglistą noc i Podtrzymać

przyjaciela jak się słania

 

i ten Migdałowy wzrok jak

ci patrzy w oczy a ty się

Zastanawiasz czy też

jesteś dla niego Przyjacielem bo

nigdy ci tego

nie wyszczekał

 

role się odwróciły i ty teraz

jesteś dla niego Przewodnikiem

jak kiedyś on - pies

 

mówisz że nie

przetrwa zimy a ja

nie wiem w co wierzę

ale czuję że psy też mają

Niebo Duszę i kiedyś się

spotkamy

 

 

 

Haiku:

* * *

rozgrzane ciało
topi prześnieżne gwiazdy
krople łez w dłoni

 

 * * *

głośne rozmowy
wiatr rozplata mi włosy
cisza odchodzi

 

 * * *

promienie słońca
letni wietrzyk wertuje
spisane słowa

 

* * *

drzewa i ptaki
pośród betonu szosy
zdeptana przystań

 

* * *

na dom ogniście
nachodzi zachód słońca
beztroski pożar

 

Aforyzmy:

Nie ma nic gorszego , niż bezkropidłow poświęcenie.

Mamy WOLNOŚĆ myśli, reszta zamknięta paragrafami.

Przeszość; jednym ciąży, innych obciąża.

Czytelnicy wierzą słowom, wielu poetów WIERZY jedynie w siebie.